Je hebt niet meer tijd nodig.

Je hebt een zenuwstelsel nodig dat kan vasthouden wat je al op je bord hebt gelegd.

Want als we eerlijk zijn, was tijd nooit het probleem. Je verwachtingen waren.

De leugen die iedereen koopt

Je kunt je dag plannen als een machine. Je kunt het beter structureren dan de meeste mensen. U kunt zelfs indruk maken op een strateeg met hoe efficiënt uw schema eruit ziet.

Maar het zal niet werken.

U kunt tijdblokken instellen voor elk ding en nog steeds de dag gefrustreerd beëindigen.

Ik weet het, omdat ik dat deed.

Laat me raden. Je hebt dagen als deze gehad:

• Lees een boek in twee uur
• Drie back-to-back bijeenkomsten
• Investeringsanalyse in twee uur
• Bedrijfsplan in negentig minuten
• Slaap 8 uur
• Ochtendroutine in een uur
• Avondroutine in een uur
• Sociale tijd voor drie uur

En als de dag verstrijkt, als er maar één blok overloopt, heb je het gevoel dat alles mislukt is.

Maar het faalde niet vanwege de tijd. Het mislukte vanwege wat je verwachtte van die tijd.

Dat is het ongemakkelijke deel. Dat geven we zelden toe. Maar verwachtingen zijn de echte valkuil.

Als het me raakt

Ik deed de juiste dingen. Mijn dagen waren vol. Ik heb veel gedaan.

Maar bijna niets bleef bij mij. Ik lees snel iets en vergeet het de volgende dag. Ik zou taken afmaken en ze dan opnieuw bezoeken omdat ze op wankele grond waren gebouwd.

Ik moest herbouwen. Keer op keer.

Toen kwam er een zin bij me op:

“Mensen overschatten wat ze op een dag kunnen doen en onderschatten wat ze in een jaar kunnen doen.”

Dat was het moment waarop het klikte.

Time management is nooit mijn probleem geweest. Ik had verwachtingen waar geen mens aan kon voldoen.

Het zag eruit als hoge prestaties. Het voelde als een burn-out.

Hoe burn-out echt voelde

Het was niet alleen stress. Het was dieper.

• Mijn hart was aan het racen
• Mijn adem was oppervlakkig
• Mijn gedachten waren chaotisch
• Mijn energie voelde alsof het twee keer zo snel werd afgevoerd als het had moeten zijn

Ik was niet moe. Ik was overbelast. En ik deed het mezelf aan, door perfecte output te verwachten van een overweldigd systeem.

De verschuiving die alles veranderde

Ik ben gestopt met het managen van de tijd.

Ik begon mijn energie te leiden.

Hier is hoe ik me beweeg:

Doe minder. Maar ga dieper.
Ik doe alleen wat ertoe doet. Ik heb de rest laten gaan. Het is het niet waard.

Vergeet het volgende. Focus op wat er voor je ligt.
Ik ben gestopt met leven in de toekomst. Ik vraag: wat heeft mij nu nodig? Dan geef ik het mijn volledige aanwezigheid.

Ik jaag niet op snelheid. Ik houd de richting vast.
Ik ben niet sneller. Ik ben gewoon duidelijker. Dat veranderde alles.

Mensen denken dat het een paradox is. Minder doen en meer bereiken.

Dat is het niet. Het is uitlijning.

Een herinnering die mij drijft

Bouw jij je Rome?

Stop dan met haasten. Begin met de basics.

Want hoe complex het leven ook wordt, de basis zal er altijd het meest toe doen.

Je kunt niets bouwen dat duurt zonder een zenuwstelsel dat het gewicht van je eigen ambitie kan vasthouden.

Een persoonlijke noot

Als je het gevoel hebt dat je alles goed doet, maar nog steeds vastzit, snap ik het.

Je bent niet gebroken.

Je draait gewoon een systeem dat niet ontworpen is voor dat soort druk.

Wat mijn leven veranderde was niet meer drukte. Het was de helderheid van het zenuwstelsel.

En die duidelijkheid? Het begint met minder doen.

Probeer dit vandaag

Schrijf alles op wat je vandaag gepland hebt.

Haal er nu tachtig procent van over.

Omcirkel de twee of drie dingen die je leven of je bedrijf daadwerkelijk vooruit helpen.

Vraag jezelf dan dit af:

Heb ik het zenuwstelsel om hier volledig voor op te komen?

Als het antwoord nee is, niet duwen. Terughalen. Regelen. Opnieuw toezeggen.

Want echte vooruitgang gaat niet over meer in je dag knijpen.

Het gaat erom iemand te worden die meer kan vasthouden met kalmte, duidelijkheid en kracht.