Je bent voorgelogen over pijn

“Je zakt naar het niveau van je opleiding.”
“Comfort is een zwak punt. Pijn maakt je sterker.”
“Doorduwen. Leun naar binnen. Omarm het zoogdier.”

We zeggen deze dingen alsof het universele waarheden zijn.
Maar laten we eerlijk zijn. Dat zijn ze niet.

Ze klinken sterk. Ze voelen zich heldhaftig.
Maar ze zijn niet altijd echt sterk.

Soms zijn het gewoon coping-strategieën.
Soms zijn het manieren waarop we verdoven wat we niet willen voelen.

Want de waarheid is dit:

Lijden is geen kracht. Het is een signaal.
Het is geen trofee. Het is geen groei.
Het is jouw lichaam. Jouw gedachten. Jouw ziel. Ze vragen allemaal om je aandacht.

En als je het blijft negeren, vervalst het je niet.
Het zal je breken.

Waarom dit ertoe doet

Burn-out is geen ereteken.
Het is een grens die nooit is gerespecteerd.

Mensen falen niet omdat ze lui zijn.
Ze falen omdat ze niet verbonden zijn.

De wereld blijft druk uitoefenen.
Maar wat we nu nodig hebben, is niet meer kracht.
Het is eerlijker.

Je hoeft niet harder te zijn.
Je moet thuiskomen bij jezelf.

Ik zou beter zijn dan dit

Een paar jaar geleden had ik het gevoel dat ik mezelf aan het verliezen was.

Ik was plat. Ik ben boos. De verbinding is verbroken.
Het soort vastzitten dat je niet kunt uitwerken.

Ik kende de routines. De gewoonten. De doelen.
Maar ik kon het niet volgen.

Dus deed ik wat velen van ons doen.
Ik gaf de druk de schuld. Ik gaf de mensen de schuld. Ik gaf de timing de schuld.
Alles behalve mezelf.

Maar de waarheid was dit:
Ik was niet ongedisciplineerd. Ik was losgekoppeld.
Er was een kloof tussen wat ik over mezelf geloofde en hoe ik opdook.

Dus ging ik op zoek.

Uiteindelijk vond ik de VIA Karakter Sterkten Enquête. Een tool gebouwd door psychologen. Het brengt 24 kernsterkten in kaart die verband houden met welzijn en betekenis.

Ik dacht dat het zou bevestigen wat ik al wist.
Dat ik gedisciplineerd was. Dat ik integriteit had. Dat ik gebouwd ben voor de uitdaging.

Maar de resultaten zeggen iets anders.

Discipline was niet in de buurt van de top.
Integriteit ook niet.
Moedig? Weinig.

Ik zat daar naar het scherm te kijken, verward.
De eigenschappen waarop ik mijn identiteit had gebouwd, waren nergens te vinden.

En op dat moment barstte er iets in me open.

Was de test verkeerd? Of had ik het mis over wie ik dacht dat ik was?

Die vraag achtervolgde me.

Want diep van binnen wist ik het niet meer zeker.

Ik was zo goed geworden in het uitvoeren van wat ik dacht dat kracht eruit zag
dat ik het verschil niet kon zien tussen wat echt was en wat werd gerepeteerd.

De tool heeft me niet geholpen.
Maar het deed iets belangrijkers.
Het hield een spiegel omhoog die ik nog niet eerder had gezien.

Het toonde me de kosten van het uitlijnen met mezelf.
En opeens was het lijden dat ik voelde logisch.

Het was geen zwakte. Het was geen mislukking.
Het was de pijn om gesplitst te worden.

En dat was de eerste keer dat ik me realiseerde:
Pijn is niet altijd iets om doorheen te duwen.
Soms is het iets om naar te luisteren.

Het probleem met het verheerlijken van pijn

We behandelen lijden alsof het de weg is.
We bewonderen de mensen die knarsen. Degenen die nooit stoppen.
We gaan ervan uit dat meer strijd gelijk staat aan meer groei.

Maar zo werkt het niet altijd.

Grit, als Angela Duckworth definieert het, is doorzettingsvermogen en passie.
Hardheid, van Suzanne Kobasa’s werk, is engagement onder druk.

Geen van hen zei dat pijn het punt is.
Ze bestudeerden wat mensen helpt om pijn en falen te overleven, niet om het na te jagen.

Pijn is geen bewijs dat je op de goede weg bent.
Soms is het de wekker die zegt dat je dat niet bent.

Je hoeft niet te lijden om te groeien

Nietzsche zei: "Wie een waarom heeft om te leven, kan bijna alles verdragen."
Frankl zei: “Lijden houdt op te lijden op het moment dat het betekenis krijgt.”

Ze romantiseerden de pijn niet.
Ze legden uit hoe mensen het ondraaglijke verdragen wanneer ze zijn verbonden met iets diepers.

Maar we verdraaien hun woorden.
We zetten hun wijsheid om in redenen om te blijven pushen wanneer we zouden moeten pauzeren.

Niet elke strijd is heilig.
Sommige zijn slechts een teken dat je jezelf verraadt.

Het is geen zwakte. Het is fragmentatie

Interne familiesystemen Therapie brengt het in woorden.
Je bent niet één stem. Jullie zijn met velen.
En als die delen het niet met elkaar eens zijn, lijd je eronder.

Een deel wil veiligheid. Een ander wil zichtbaarheid.
Men wil rusten. Een ander wil zichzelf bewijzen.

Het gaat niet om discipline.
Het gaat om integratie.

Carl Rogers Hij zei duidelijk:

“De merkwaardige paradox is dat als ik mezelf accepteer zoals ik ben, ik kan veranderen.”

Je wordt niet beter door af te wijzen wie je bent.
Je groeit als je terugkeert naar heelheid.

Wat is kracht eigenlijk?

Niet harder duwen.
Niet doen alsof je in orde bent.
De pijn niet doorslikken en het vooruitgang noemen.

Karakter is congruentie.

Het is de moed om te handelen in overeenstemming met je waarheid.
Zeker als niemand kijkt.
Zeker als het je iets kost.

Het gaat niet om meer doen.
Het gaat erom dat je minder tegen jezelf liegt.

Het AAA-kader: Een nieuwe definitie van discipline

Dit is wat alles voor mij heeft veranderd.

Bewustwording
Waar handel ik uit lijn met mijn waarden?

Aanvaarding
Welk deel van mij heb ik afgewezen?

Afgestemde actie
Wat zou de meest eerlijke versie van mij nu doen?

Vergeet motivatie hacks. Vergeet mindset trucs.
Dit is dieper. Dit is alignment-based living.

Want als je gedrag je overtuigingen weerspiegelt, dan stop je met lijden.
Niet omdat je aan de pijn ontsnapt bent.
Maar omdat je er eindelijk naar hebt geluisterd.

Echte talk

Groei zonder eerlijkheid is gewoon zelfverraad in vermomming.

Deze raakte me diep. Omdat ik aan beide kanten heb geleefd.

Ik heb geprobeerd de pijn te ontlopen.
Ik probeerde er doorheen te werken.
Probeerde te out-discipline wat eigenlijk een schreeuw om hulp was.

Het heeft nooit gewerkt.

Maar toen ik stopte en luisterde, zo echt luisterde, veranderde alles.

Lijden werd leraar.
Niet omdat ik het verafgoodde.
Maar omdat ik er eindelijk mee gestopt ben.

Probeer deze dagelijkse

Eén vraag. Elke dag deze week:

Waar heb ik vandaag gehandeld op een manier die verraadde wat ik echt geloof?

Geen schande. Geen verhalen. Gewoon reflectie.

Volg het.
Noem het maar.
Accepteer het.
Corrigeer dan je koers.
Heb er geen spijt van. Wat er gebeurde, gebeurde om een reden.
Geniet van de weg. Wat er ook gebeurt. Vanuit een hoger standpunt bracht alles negatief je ook iets positiefs.

Dat is hoe je stopt met het lijden van het breken van je.
Zo laat je het je terugbrengen.

Uitdaging: 3 minuten om opnieuw uit te lijnen

Vanavond, neem drie minuten.
Schrijf drie waarden op die je belangrijk vindt.
Vraag nu: Heb ik ze vandaag geleefd?

Zo niet, waarom niet?
Wat trok je weg?

Geen oordeel. Gewoon duidelijkheid.

Doe morgen iets anders.
Niet om jezelf te repareren.
Maar om jezelf te eren door eerlijk tegen jezelf te zijn.