De illusie van het gevoel vast te zitten

Je weet dat er iets mis is.
Je voelt de spanning.
Dit is niet het leven dat je wilde.
Je bent niet waar je dacht dat je zou zijn.

Je geeft het toe. Je praat er zelfs over.
Je schrijft het in je dagboek. Noem het in gesprekken.

Maar toch handel je niet.

Het is alsof je naar een psycholoog gaat en precies uitlegt wat er mis is, wat pijn doet en wat je vervolgens moet doen.

En dan weer naar buiten lopen en hetzelfde doen.

Niet omdat je niet beter weet.
Maar omdat je nog steeds wacht. Voor iets.

De waarheid is niet dat je in de war bent.
Het is dat je een leven hebt opgebouwd dat wacht op toestemming.

Het verhaal dat je blijft herhalen

Je zegt tegen jezelf dat het niet het juiste moment is.
Je zegt tegen jezelf dat je eerst duidelijkheid nodig hebt.
Je zegt dat als je eenmaal meer geld hebt, meer kennis, meer zekerheid, dan zul je beginnen.

Klinkt redelijk. Logisch. Verantwoordelijk.
Maar het is de meest verleidelijke val die je ooit zult tegenkomen.

Je blijft je leven voorwaardelijk maken.

Als ik er klaar voor ben...
Als ik er zeker van ben...
Zodra het geld binnenkomt...
Als ik klaar ben met deze cursus...
Als ik me goed genoeg voel...

Pas dan zal ik beginnen.

Dit is geen strategie. Dit is zelfbescherming.
Je stelt je leven uit.
En je noemt het voorbereiding.

Het patroon dat je afvoert (en waarom het zo vertrouwd voelt)

Ik ken deze lus omdat ik erin leefde.

Er waren momenten dat ik de waarheid kende.
Momenten waarop ik het allemaal voelde:
Ik doe het niet goed.
Ik ben niet waar ik wil zijn.
Ik geniet niet van het leven.

En toch... veranderde er niets.
Niet omdat ik geen bewustzijn had, maar omdat ik verslaafd was aan het uitstellen van verandering.

“Eerst heb ik duidelijkheid nodig, dan kan ik handelen.”
“Eerst heb ik geld nodig, dan voel ik me waardig.”
“Eerst moet ik meer leren, dan ben ik er klaar voor.”

Ik heb alles voorwaardelijk gemaakt.
Mijn vrijheid. Mijn zelfrespect. Mijn vreugde.
Het zat allemaal vast achter een opeenvolging van gebeurtenissen die eerst moesten gebeuren.

Maar die gebeurtenissen bleven verschuiven.
Er zijn altijd nieuwe omstandigheden geweest.

Er is nooit een duidelijk beginpunt geweest.
Gewoon een nieuwe versie van “nog niet”.

De angst achter de excuses

Het ging niet om geld of kennis.
Het ging niet om duidelijkheid.

Het ging om controle.

Omdat beginnen zonder garanties het risico van ongemak met zich meebrengt.
Het betekent gezien worden. Geoordeeld worden. publiekelijk mislukken.
Het betekent toegeven dat je misschien, ondanks al het gepraat, niet klaar bent om het ding te dragen dat je zegt dat je wilt.

Dus in plaats daarvan wacht je.
Je blijft in beweging, maar nooit in beweging.

Je ziet hoe anderen vooruit gaan en zich achter je voelen.
Maar je zegt tegen jezelf: "Ze zijn net eerder begonnen" of "Ze hebben meer middelen."

Je stelt nooit de echte vraag:

Wat als ik bang ben om de voorwaarden los te laten omdat de voorwaarden me beschermen tegen verantwoordelijkheid?

Het patroon dat moet breken

Elke keer als je zegt: "Zodra ik X heb, dan zal ik Y doen."
Je bouwt aan een realiteit die je niet dient.

Je hoeft het niet allemaal uitgevogeld te hebben.
Je hoeft niet volledig genezen, volledig gefinancierd of volledig zelfverzekerd te zijn.

Je moet de lus doorbreken.

Kijk eens rond:
De financieel analist die vervroegd met pensioen wil gaan om zijn droom waar te maken, werkt uiteindelijk tientallen jaren lang 12 uur per dag.
De aspirant-ondernemer begint nooit omdat er altijd meer te leren valt.
De persoon die een bepaald inkomen najaagt om zich goed te voelen, vergelijkt constant en komt nooit aan.

Ze leven allemaal in “later”.
En later komt het nooit meer.

De omstandigheden stellen je leven uit.
Ze creëren een versie van jezelf die altijd wacht.
Altijd op het punt om te beginnen. Nooit helemaal in.

En hier is de tragedie:
Misschien bereid je je voor op een leven dat je niet eens wilt.

Je zult het niet weten totdat je het leeft.
Totdat je de voorwaarde laat vallen en de eerste eerlijke stap zet.

De keuze die je weigert te maken

Ik ben gestopt met het najagen van perfecte gereedheid.
Ik ben gestopt met onderhandelen met het leven.

Omdat ik zag wat het me kostte.

Mijn helderheid kwam niet voort uit meer nadenken.
Het kwam van bewegen.
Van de beslissing. Van het riskeren van klein ongemak in plaats van het tolereren van langdurige ontevredenheid.

Ik begon verschillende vragen te stellen:

• Wat als ik me vervuld voel voordat ik het resultaat heb bereikt?
• Wat als geld mij niet waardig maakt?
• Wat als helderheid iets is dat ik creëer door beweging?

Voldoening is niet het eindresultaat van perfecte omstandigheden.
Het is de brandstof die komt wanneer je stopt jezelf te verraden.

En je stopt met jezelf te verraden als je handelt, zelfs zonder garanties.

De herinnering die je niet kunt negeren

U blijft maar "niet nu" zeggen.
Maar wat als het nu de enige keer is dat je ooit zult hebben?

Je hebt geen perfect plan nodig. Bereidheid is een mythe.
Een betere timing heb je niet nodig. De tijd is nu.
U hoeft niet “voorbereid” te zijn. De omstandigheden zijn eindeloos.

Je moet beginnen waar je bent, met wat je weet, voordat je leven een lange lijst wordt van dingen die je wilde beginnen.

Uw volgende stap

Noem het ding dat je zegt dat je wilt beginnen.
Niet de gepolijste versie. De rauwe. Degene aan wie je denkt als niemand kijkt.

Vraag nu:

• Welke voorwaarde heb ik hieraan verbonden?
• Waar wacht ik op voordat ik mezelf toesta te beginnen?

Laat nu de conditie vallen.

Volgende week niet. Niet nadat deze fase is afgelopen.
Nu maar.

Laat de beginhandeling de leugen van “niet klaar” aan het licht brengen.
Laat ongemak je leraar worden.

Want zolang je leeft onder voorwaarden,
Je zult nooit leven.